Omgaan met verlies na zelfdoding

Een naaste verliezen aan zelfdoding is zeer ingrijpend en kan een diepe wond slaan. Het zet het leven op z’n kop. Een wirwar van gevoelens. Intens verdriet, leegte, wanhoop, gemis, ongeloof, schuldgevoel, schaamte, woede, verwarring en onrust. Ook gevoelens van verlamming, verduistering van het eigen leven en soms een berusting die iemand van zichzelf niet begrijpt. Voor veel nabestaanden is de behoefte groot om over het verlies van een dierbare te praten. Het taboe wat nog steeds op zelfdoding rust, maakt dat dit niet altijd mogelijk is. Daarom kan lotgenotencontact een bijdrage leveren in de veerkracht van mensen. Nabestaanden kunnen onderling herkenning en steun aan en van elkaar ervaren. Daarbij geldt dat rouwen als een vingerafdruk is: zeer persoonlijk, ieder loopt zijn of haar eigen pad.